វណ្ណកម្មអក្សរសិល្ប៍ទំនើបបែបល្ខោននិយាយ រឿងថៅកែចិត្តចោរ ដែលនិពន្ធដោយ សហនិពន្ធពីររូប គឺលោកអ៊ុំឈឺន និង លោកពៅយូរឡេង បានលាតត្រដាងបញ្ហា នៅក្នុងសង្គមខ្មែរដែលពោរពេញទៅដោយ អំពើពុករលួយ ស៊ីសំណូកសូកប៉ាន់ កេងប្រវញ្ច័ជញ្ជក់ឈាម ពីអ្នកមានអំណាចឃុបឃិតជាមួយអ្នកនាយទុន ទៅលើអ្នកក្រ អ្នកទន់ខ្សោយ។ដោយមើលឃើញពីបញ្ហាអសកម្មទាំងនេះហើយ ទើបផានីតជាតួអង្គ ដែលតំណាងអោយបញ្ញាវន័្តខ្មែរមួយរូបបញ្ចេញទស្សនៈក្នុងន័យរិៈគន់ថា “ក្បួនដែល បង្រៀន ខ្ញុំនៅសាលាទាំងប៉ុន្មានយកមកប្រើក្នុងជីវិតនេះមិនត្រូវសោះ” ។ តើទស្សនៈខាងលើមាន ន័យយ៉ាងណា? ហេតុអ្វីបានជាផានីតពោលដូចនេះ?
ដើម្បីជាជំនួយការដល់ការស្រាយបំភ្លឺទស្សនៈខាងលើអោយបានក្បោះក្បាយ យើង ត្រូវយល់ន័យរបស់ប្រធានជាមុនសិន។ ប្រធានខាងលើនេះ ចង់និយាយថា ចំណេះដឹង ដែលផានីតខំប្រឹងរៀននៅសាលារហូតថ្នាក់វិទ្យាល័យនោះ យកមកប្រើក្នុងសង្គមពុំត្រូវ គ្នាទេព្រោះ នៅក្នុងសាលាគេបង្រៀនអោយមនុស្សមានឧត្តមគតិស្នេហាជាតិ តំកល់ ប្រយោជន៍ជាតិជាធំ ។ល។ប៉ុន្តែផ្ទុយទៅវិញសំរាប់តថភាពសង្គមនៅសម័យនោះវិញក្បួននេះមិនត្រូវទេព្រោះសង្គមពោរពេញទៅដោយអំពើអសីលធម៌ អំពើអវិជ្ជមាន រាប់មិនអស់។
តួអង្គនៅក្នុងរឿងជាអ្នកនាំពាក្យរបស់អ្នកនិពន្ធ ក៏ជាអ្នកតំណាងឧត្តមគតិ របស់ អ្នកនិពន្ធដែរ។ ផានីតធ្លាប់បានរៀននៅក្នុងសាលាហើយទើបនឹងចូលធ្វើការ នៅក្នុងហាង ថៅកែ។ ផានីតបានទទួលការអប់រំ និង ចំណេះដឹងពីសាលារៀនជាច្រើន។ សាលារៀនជា ថ្នាលបណ្តុះបណ្តាលចំណេះដឹង និង ជាមជ្ឈមណ្ឌលមនសិការរបស់យុវជន ដើម្បីយក ទៅ អនុវត្តក្នុងជីវភាពរស់នៅ។ សាលារៀន និង សង្គមតែងមានទំនាក់ទំនងគ្នាស្អិតរមួត។ការសិក្សាក្នុងសាលារៀន ជាទុនយ៉ាងសំខាន់សម្រាប់អនុវត្តក្នុងការរស់នៅ ដើម្បីលើក កំពស់អោយបានល្អប្រសើរ។ វិជ្ជាជាទ្រព្យដ៏ប្រសើរបស់មនុស្ស។ ផានីតជាមនុស្សល្អម្នាក់ ដែលខិតខំរៀនសូត្រនៅសាលាយ៉ាងខ្ជាប់ខ្ជួន និង ជាមនុស្សមានឧត្តមគតិប្រពៃ។ ប៉ុន្តែគួរអោយស្តាយ ក្បួនទាំងឡាយដែលផានីតបានរៀនមក ផានីតប្រើប្រាស់មិនត្រូវសោះ ការងារដែលផានីតបានជួបមានបញ្ហាស្មុគស្មាញជាក់ស្តែងជាច្រើន។ ចំណេះដឹងដែល ផានីតបានទទួលពីសាលារៀនគ្រាន់តែជាក្បួន ជាមេរៀនជាឧត្តមគតិ ជាទ្រឹស្តីនៃជីវិតនៃ ក្រឹត្យក្រមផ្សេងៗ។ សាលារៀនតែងអប់រំយុវជនអោយក្លាយជាពលរដ្ឋល្អ មានមនុស្សធម៌ ស្រលាញ់យុត្តិធម៌សិទ្ធិសេរីភាព។ ក្បួនទាំងអស់នេះ បានដក់ជាប់ក្នុងខួរក្បាលផានីត។ ប៉ុន្តែមនសិការរបស់ផានីត ពេលនេះបានចួលប្រឡូកជាមួយបញ្ហាស្មុគស្មាញក្នុង សង្គម រស់នៅដ៏ធំទូលាយ ដែលចំរុះទៅដោយបញ្ហាទំនាស់យ៉ាងច្រើនគ្រប់បែបយ៉ាង។ ផានីត ពេលនេះធ្វើការ និង រស់នៅក្នុងមជ្ឈដ្ឋានដែលពុំទាន់ជួបប្រទះជាក់ស្តែង គឺក្នុងមជ្ឈដ្ឋាននៃការកេងប្រវញ្ច័ អមនុស្សធម៌ អយុត្តិធម៌ ផ្តាច់ការ រំលោភសិទ្ធិ ក្រោមដំបូលថៅកែទុច្ចរិត។ ក្រោយពីបានដឹងរឿងថៅកែ និង ពូហំ ផានីតមើលឃើញ ពីបាតុភាពក្នុងសង្គម “មនុស្សយើងរស់នៅសព្វថ្ងៃប្រយុទ្ធគ្នាក្នុងអយុត្តិធម៌ លួចល្បិចគ្នា ទៅវិញទៅមកដើម្បីម្នាក់ៗ បានស្រួលល្អពិរោះតែសំដីក្រៅ... តែក្នុងជីវិតក្នុងសង្គម រឿងល្អទាំងអស់ដែលបានរៀនក្នុងសាលាមកហើយ យកមកប្រើស្ទើរមិនកើតក្នុងជីវិត”។ ផានីតមើលឃើញថាសង្គមពោរពេញទៅដោយអំពើអយុត្តិធម៌ អមនុស្សធម៌ សង្រ្គាមរវាងមនុស្សនិងមនុស្ស រហូតដល់សង្រ្គាម រវាងចក្រពត្តិទៀតផង។ រស់សព្វថ្ងៃ រស់សម្រាប់តែគិតធ្វើម្តេចកើនលុយអោយយើង។ នេះជាគតិពុំល្អជាទេ គិតតែពីល្បិចកល អយុត្តិធម៌ លេងស្នៀតអាក្រក់គ្រប់បែបយ៉ាង តាំងពីស៊ីសំណូក សូកប៉ាន់ វិធីកៀង មនុស្សអោយចូលដៃជាមួយខ្លួនរហូតដល់គ្រោងការសម្លាប់មនុស្ស... ដើម្បីអោយបាន លុយច្រើន ជាងគេ។ ការមើលឃើញពីភាពខុសគ្នារវាងទ្រឹស្តីក្នុងសាលារៀន និង ជីវភាពជាក់ស្តែង ដូចនេះទើបផានីតយល់ថាក្បួនដែលបានរៀននៅសាលា យកមកអនុវត្តក្នុងជីវិតមិនត្រូវ សោះ។ ប៉ុន្តែជាមួយគ្នានេះដែរផានីតបានរិះគន់ និង បកអាក្រាតយ៉ាងចំហពីអំពើ អយុត្តិធម៌ កេងប្រវញ្ច័ អមនុស្សធម៌ ក្នុងសង្គម។ ផានីតក៏បំផុសកម្មករអោយពួតដៃគ្នា ប្រឆាំងនឹងថៅកែចិត្តចោរ កុំអោយធ្វើជាមនុស្សសំបក ជាអាយ៉ងដែលធ្វើតាមតែគេញាក់។ តែទោះជាផានីត ហំ និង កម្មករទាំងបួន “សុខ មាន គង់ ទ្រី” ពួតដៃគ្នាយ៉ាងណា ក៏ចុងក្រោយ ពូហំ នៅតែត្រូវនគរបាលដែលតំណាងអោយមន្រ្តីពុករលួយស៊ីសំណូកចាប់ ហំ យកទៅដាក់គុកដដែល។
សរុបមកមូលហេតុខាងលើនេះហើយដែលធ្វើអោយ ផានីត យល់ថាក្បួនក្នុងសាលា និងក្នុងជីវិតមិនស្របគ្នា។ យកមកប្រើក្នុងជីវិតមិនត្រូវសោះ។
ពំនោលរបស់ផានីតក្នុងប្រធានខាងលើបានអ្វីអោយយើងភ្មាក់រលឹក នឹកឃើញយល់ ច្បាស់ពីបញ្ហាដែលមានចោទឡើង ក្នុងសង្គមខ្មែរដែលទើបនឹងរួចពីការជិះជាន់របស់ ពួកអាណានិគម។ យើងជាយុវជនជំនាន់ក្រោយត្រូវប្រុងប្រយត្ន័ភ្ញាក់រលឹកក្លាហាន និង បណ្តុះទឹកចិត្តស្នេហាជាតិ ស្រលាញ់យុត្តិធម៌ មនុស្សធម៌ ដើម្បីកសាងសង្គមកម្ពុជា អោយឈានទៅរកវឌ្ឃភាពគ្រប់វិស័យ។
No comments :
Post a Comment